Jesteśmy dumnymi spadkobiercami bogatej tradycji hutnictwa szkła. Nasze korzenie sięgają roku 1905, kiedy właściciel młyna Szlama Kon zdecydował się na budowę huty szkła. Huta szkła ruszyła z produkcją w czerwcu tego samego roku. Dzisiaj w Hucie Szkła w Wołominie produkuje się uznane na całym świecie szkło w marce TERMISIL. Co 5 sekund, ktoś na świecie kupuje doskonałej jakości wyroby ze szkła żaroodpornego borokrzemowego.
Co dla nas jest najważniejsze w historii naszej Huty:
- Wysoka jakość zadowalająca klientów na całym świecie – zaledwie w ciągu kilku lat od rozpoczęcia wytopu szkła na Ziemi Wołomińskiej na początku ubiegłego wieku, wyroby hutnicze zaczęły znajdywać nabywców w wielu krajach i cieszyły się uznaniem Dworu Carskiego
- Współpraca – już w 1912 roku pracownicy przemysłu szklarskiego założyli Hutę Szkła, która funkcjonowała jako spółdzielnia i odnosiła sukcesy na międzynarodowych rynkach. Dzięki zaangażowaniu pracowników możliwy był rozwój hutnictwa, a od lat 50-tych ubiegłego wieku – produkcji szkła borokrzemowego
- Stawianie czoła wyzwaniom – pomimo iż, historia hutnictwa na Ziemi Wołomińskiej obfitowała w dramatyczne wydarzenia, takie jak dwie Wojny Światowe, czy załamanie wschodnioeuropejskich rynków eksportowych po upadku Muru Berlińskiego, Huta Szkła zawsze skutecznie stawiała czoła wyzwaniom i nawet po największych kryzysach – zawsze odradzała się i rozwijała
Kalendarium najważniejszych wydarzeń:
1904 – Historia hutnictwa w Wołominie rozpoczęła się w 1904 roku, kiedy właściciel młyna Szlama Kon nabył 1,5 ha gruntów położonych w bliskiej odległości od stacji kolejowej w Wołominie. Na zakupionych terenach w okresie kilku miesięcy wybudował hutę szkła, która ruszyła z produkcją szkła w czerwcu 1905 roku
1908 – Od 1908 roku nastał tak zwany złoty okres przedsiębiorstwa, które zaczęło wytwarzać 100 rodzajów kieliszków, 60 typów spodków i 40 szampanek, co w sumie dawało zawrotną ilość 1000 wzorów. Na początku XX wielu, w okolicach Warszawy, istniało wiele hut szkła – co wiązało się z rozwojem przemysłu w całej Europie. Warszawskie browary i gorzelnie zapewniały wysoki popyt na butelki i inne naczynia szklane. Przez Wołomin do Warszawy przechodziła kolej szerokotorowa obowiązująca w całej Rosji, dzięki czemu rozwijał się eksport na rynek rosyjski
1912 – W 1912 roku, Huta Szkła z Wołomina została nagrodzona specjalnym orderem za zasługi jako dostawca szkła na dwór carski. Huta stała się jedną z większych hut w Królestwie Polskim (części Polski znajdującej się pod zaborem Rosji)
1913 – W 1913 r. grupa pracowników przemysłu szklarskiego przy wsparciu lokalnego księdza Antoniego Zagańczyka, założyła drugą, mniejszą Hutę Szkła, zwaną „Praca”. Była to huta spółdzielcza z jedną wanną wytwarzającą głównie szkło apteczne i perfumeryjne. „Praca” eksportowała swoje wyroby miedzy innymi do Austro-Węgier oraz Imperium Osmańskiego
1914 – Na przełomie 1913 oraz 1914 roku, Huta Szkła „Wołomin” stała się własnością Towarzystw Akcyjnych Liwengorskich Przedsiębiorstw Szklanych i Pokrewnych. Zakład był wyposażony w dwie wanny do wytopu szkła i silnik parowy o mocy 80 koni mechanicznych. W Hucie pracowało około 500 osób
1914 – Wybuch Pierwszej Wojny Światowej w 1914 roku miał negatywny wpływ na funkcjonowanie obu hut. Już na początku Wojny, doszło do wstrzymania produkcji w Hucie „Wołomin”, a rok później – w Hucie „Praca”. Walczące przeciw sobie armie dokonywały zniszczeń w obu przedsiębiorstwach i siłą wcielały do wojska pracowników obu Hut
1918 – W 1918 roku Polska odzyskała Niepodległość. Jednakże obie Huty Szkła nie mogły od razu rozwijać się tak szybko, jak przed Wojną. Już w 1920 roku wybuchła Wojna Polsko-Rosyjska. W okolicach Wołomina doszło do najcięższych i przełomowych walk, które przeważyły o zwycięstwie nowo odradzanego się Państwa Polskiego
1920 – Pod koniec 1920 roku, Huta „Praca” rozpoczęła ponownie wytop szkła. Dość szybko wybudowano kolejkę wąskotorową do transportu surowców i gotowych wyrobów (butelek) prowadzącą z huty do rampy kolejowej. Na początku 1921 roku Huta zatrudniała prawie 220 pracowników
1921 – Pod koniec 1921 roku Huta „Wołomin” wznowiła produkcję – wyrabiano w niej butelki i szkło szlifowane. Jej nowymi właścicielami stali się Niebawem stała się własnością potentatów szklarskich: Zygmunt Renglewski i Judka Eszele Flanereich, którzy posiadali również kilka innych hut tworzących razem. Zakłady Przemysłowe Vitrum, stąd też Huta „Wołomin” zmieniła nazwę na „Vitrum”. Nowi właściciele zdecydowali się na zamknięcie Huty na dłuższy czas w celu przeprowadzenia prac modernizacyjnych
1923 – Huta „Praca” zatrudniała w 1923 roku prawie 450 osób
1924 – Huta „Vitrum” została ponownie uruchomiona (dłuższa przerwa w funkcjonowaniu spowodowana była zarówno pracami modernizacyjnymi, jak i spadkiem popytu na butelki)
1926 – Na początku 1926 roku w Hucie „Vitrum” wybuch duży strajk. Wielu pracowników Hut „Praca” oraz „Vitrum” było w tym okresie członkami lewicowego Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Szklarskiego w Polsce oraz Polskiej Partii Socjalistycznej. W tym samym roku rozpoczęła się dobra koniunktura na wyroby szklane w Polsce i zagranicą, co doprowadziło do stopniowego wzrostu zatrudnienia w obu Hutach. W 1928 roku Huta „Vitrum” zatrudniała 500 osób, a Huta „Praca” – 300. Huta „Vitrum” eksportowała swoje wyroby między innymi do Turcji
1929 – Światowy kryzys gospodarczy, który rozpoczął się krachem na Giełdzie Nowojorskiej w 1929 roku, negatywnie wpłynął na funkcjonowanie obu Hut. W obu przedsiębiorstwach doszło do znacznej redukcji zatrudnienia, co doprowadziło do niepokojów społecznych w 16-to tysięcznym Wołominie. W tym samym roku doszło do strajku w Hucie „Vitrum”, którego inicjatorami byli robotnicy o komunistycznych poglądach
1931 – W związku z trwającym kryzysem gospodarczym, obie Huty wstrzymały produkcję w 1931 roku. Po kilku miesiącach wytop szkła w Hucie „Praca” został wznowiony, a przedsiębiorstwo stopniowo zwiększało zatrudnienie. Po dwóch latach produkcję wznowiono również w Hucie „Vitrum”
1933 – Po raz kolejny oba przedsiębiorstwa zostały zmuszone do zakończenia produkcji z powodów ekonomicznych. Okres przestoju trwał tym razem trzy lata – do 1936 roku
1937 – Sytuacja zaczęła się poprawiać w 1937 i kolejnym roku. Obie Huty stopniowo zwiększały zatrudnienie. W przypadku Huty „Vitrum” było to docelowo około 400 pracowników, natomiast w przypadku Huty „Praca” – 350
1939 – W związku z rosnącym zagrożeniem inwazji III Rzeszy na Polskę, hutnicy obu wołomińskich Hut wsparli licznymi datkami Wojsko Polskie. Po klęsce wrześniowej Huta „Vitrum” przeszła pod niemiecki nadzór, a Huta „Praca” została zamknięta. Większość szklarzy z Wołomina zostało wysłanych na roboty przymusowe w głąb III Rzeszy
1940 – Plany niemieckich nadzorców stworzenia z Huty „Vitrum” dużego dostawcy szkła na rynki niemieckie nie mogły być jednak zrealizowane w związku z licznymi akcjami sabotażowymi polskich pracowników (np. wrzucanie kawałków żelaza do pieca hutniczego powodujące tzw. pienienie się szkła, zapychanie kanałów piaskiem, formowanie produktów z niewyklarowanej masy szklanej, która w magazynie rozsypywała się na stłuczkę, jak również nieodprężanie wyrobów). Jednym z pomysłodawców akcji sabotażowych był hutnik Piotr Haberko, którego syn został zastrzelony przez Gestapo
1944 – Niemieckie władze okupacyjne zmagały się nie tylko z sabotażem przemysłowym, ale również a faktem , iż polscy hutnicy w Wołominie byli członkami Armii Krajowej. Współwłaściciele Huty „Vitrum”, jak i szeregowi pracownivy obu Hut pochodzenia żydowskiego, tracili życie w obozach koncentracyjnych. Obie Huty zostały zdewastowane, a w roku 1944 roku, na krótko przed wyzwoleniem Wołomina, Hitlerowcy wysadzili komin Huty „Vitrum”
1945 – Po nastaniu władzy komunistycznej oba przedsiębiorstwa zostały ponownie uruchomione w 1945 roku. Już po roku działalności Huta „Vitrum” zatrudniała 300 osób i produkowała więcej szkła, niż przed wojną
1949 – Doszło do nacjonalizacji i zjednoczenia obu Hut. Powstały Wołomińskie Zakłady Szklarskie, których patronem po kilku latach stał się Feliks Papliński (przedwojenny komunistyczny hutnik organizujący strajki w Hucie „Vitrum”)
1950 – Komunistyczna władza w Polsce zaczęła centralne sterować gospodarką poprzez wdrażanie tzw. planów 5-letnich. W ramach pierwszego planu 1950-1955 doszło do rozbudowy infrastruktury zjednoczonej Huty. Pomimo iż, w okresie międzywojennym wielu wołomińskich hutników sympatyzowało z ruchami komunistycznym i socjalistycznym, w pierwszych latach powojennych doszło do rozczarowania działaniami komunistów w Polsce. Wpływ na to miał niski poziom życia oraz represje nowych władz spieranych przez Związek radziecki. Wołomińscy hutnicy zaczęli występować z partii komunistycznej
1953 – w 1953 roku doszło do pierwszej testowej produkcji szkła borokrzemowego – o nazwie „Sivit” (jako pierwsze przedsiębiorstwo w Polsce)
1956 – rozpoczęto komercyjną produkcję borokrzemowego szkła technicznego i laboratoryjnego. W 1957 roku przyjęto nazwę „TERMISIL” dla tego rodzaju szkła w Wołominie. Nazwa ta funkcjonuje do dzisiaj
1970 – nowym przywódcą polskich komunistów został Edward Gierek, który rozpoczął szeroko zakrojony program modernizacji polskiego przemysłu i otwarcia na technologie świata zachodniego. Środki na rozwój pozyskiwał z kredytów, co doprowadziło po kilku latach do poważnego kryzysu ekonomicznego w Polsce. Jednakże w okresie tzw. „Dekady Gierka” doszło do gwałtownego rozwoju wołomińskiej Huty
1973 – Huta w Wołominie otrzymała certyfikatu jakości Coca-Cola jako producent butelek (w latach 70-tych marka Coca-Cola została sprowadzona przez komunistów do Polski)
1978 – W latach 70-tych XX wieku, w pełni zautomatyzowany zakład A (dawna Huta „Vitrum”) wytwarzał butelki (głównie do Coca-Coli), natomiast rozbudowany zakład B z nową halą produkcyjną (dawna Huta „Praca”) – borokrzemowe szkło techniczne i laboratoryjne. W 1978 roku w Hucie pracowało 2200 osób
1980 – w 1980 roku uruchomiono dodatkową linię na japońskiej licencji do produkcji borokrzemowego szkła stołowego. W tym samym roku doszło do wybuchu strajków na Wybrzeżu i uformowania się pierwszego niekomunistycznego związku zawodowego w krajach Europy Wschodniej i Środkowej – NSZZ „Solidarność”. Organizacja ta zaczęła niebawem prężnie działać na terenie wołomińskiej Huty
1989 – po upadku komunizmu w Europie Wschodniej i Środkowej, Huta w Wołominie pozostała przedsiębiorstwem państwowym. Sytuacja w zakładzie zaczęła się drastycznie pogarszać po utracie eksportu do krajów byłego ZSRR
1999 – Doszło do zamknięcia państwowej huty szkła w Wołominie
2000 – Majątek po upadłej hucie przejęły osoby prywatne, które w 2001 roku rozpoczęły produkcję naczyń żaroodpornych ze szkła borokrzemowego i rozpoczęły szeroko zakrojony program inwestycyjny
2010 – Od 2010 roku stopniowo właścicielami nowego przedsiębiorstwa (teraz zwanego jako TERMISIL Huta Szkła Wołomin S.A.) stawali się inwestorzy finansowi. Nowa firma skupiła się na produkcji naczyń kuchennych ze szkła borokrzemowego sprzedawanych zarówno na rynku krajowym, jak i na ponad 60 rynkach eksportowych na całym świecie
2016 – Nowe przedsiębiorstwo rozpoczęło proces restrukturyzacyjny (postępowanie sanacyjne) w związku z wysokim zadłużeniem i rosnącą liczbą wierzycieli
2019 – W ramach toczącego się postepowania sanacyjnego przedsiębiorstwo TERMISIL Huta Szkła Wołomin zostało sprzedane, a środki pozyskane z tej transakcji zostały przeznaczone na zaspokojenie żądań wierzycieli. Nowym właścicielem majątku przedsiębiorstwa stała się Spółka TERMISIL Glass Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością kontrolowana przez czeskiego przedsiębiorcę, Otakara Mot’ka, który jest również właścicielem czeskiego koncernu KAVALIERGLASS a.s. – największego na świecie producenta naczyń ze szkła borokrzemowego
2019 – marka TERMISIL Laureatem XXIX Edycji Konkursu „Teraz Polska”
2020 – Od 2020 roku rozpoczął się proces integracji TERMISIL Glass Sp. z o.o. w ramach Grupy KAVALIER. W ramach dotychczas przeprowadzonych działań wykorzystania synergii, między innymi wdrożono technologię hartowania szkła oraz znacznie poszerzono ofertę produktową wołomińskiej Huty